Η ζωή μετά το διαζύγιο - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου

Νομικά, ο όρος διαζύγιο σημαίνει τη λύση της έγγαμης σχέσης με δικαστική απόφαση. Σήμερα, το διαζύγιο θεωρείται ως η λιγότερο κακή λύση στην μακροχρόνια κακή συμβίωση ενός ζευγαριού. Έρευνες έχουν δείξει πως στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο, ένας στους δύο γάμους διαλύεται, ενώ στην Ελλάδα , τα τελευταία 30 χρόνια, ο αριθμός των διαζυγίων τριπλασιάστηκε. Για  το παιδί όλο αυτό σημαίνει πως θα αναγκάζεται να βλέπει λιγότερο έναν από τους δύο γονείς, να μοιράζεται τη ζωή του ανάμεσα σε δύο σπίτια, ίσως ακόμη και να βλέπει λιγότερο την μητέρα του η οποία ενδεχομένως να πρέπει να δουλέψει, πράγμα που δεν έκανε πριν. Ακόμα όμως και αν αυτό δεν συμβεί, η συναισθηματική φόρτιση που βιώνουν οι γονείς, ίσως στερούν χρόνο, φροντίδα και ενδιαφέρον από το παιδί.

 

Πώς πρέπει όμως να φροντίσουμε τα παιδιά;  Οφείλουμε να μιλάμε σε αυτά με ειλικρίνεια για όλα όσα συμβαίνουν, φροντίζοντας να επιβεβαιώνουμε διαρκώς την αγάπη που νιώθουμε για εκείνα. Από την άλλη, οι εξάρσεις, ο θυμός, οι εντάσεις ανάμεσα στους γονείς, δεν βοηθούν το παιδί. Το μυστικό για μια ομαλή μετάβαση στη νέα κατάσταση, βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν το παιδί είναι κάτω των δύο ετών, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλους τρόπους επικοινωνίας. Έτσι, φροντίζουμε να μην διαταράξουμε την καθημερινότητα του παιδιού. Αυτό θα του δώσει μια βάση ηρεμίας και σταθερότητας. Προσπαθούμε να μην εισάγουμε άλλες αλλαγές στην ζωή του παιδιού. Για παράδειγμα, η περίοδος μετά το διαζύγιο δεν είναι καλή για να συστήσουμε στο παιδί τη νέα baby-sitter, να αλλάξουμε παιδικό σταθμό ή να μετακομίσουμε σε νέο περιβάλλον. Πρέπει να νιώθει διαρκώς ότι έχει την αμέριστη προσοχή και το ενδιαφέρον και των δύο γονιών ώστε να του γίνει σαφές ότι το διαζύγιο δεν είναι κάτι που αφορά το ίδιο. Ποτέ δεν κάνουμε το παιδί αντικείμενο της διαμάχης με τον άλλο γονέα, αφού κάτι τέτοιο του δημιουργεί ανασφάλεια, άγχος, θλίψη, θυμό και ενοχές. Αν διαπιστώσουμε ότι έχει έντονες συμπεριφορές αυτοκριτικής, σημαίνει ότι βιώνει το διαζύγιο ως δικό του φταίξιμο.  Ωστόσο, επειδή ο χειρισμός της κατάστασης σε αυτή την περίπτωση απαιτεί πολύ λεπτό χειρισμό, καλό είναι να ζητήσουμε την γνώμη του ειδικού ψυχολόγου. Δεν ξεχνάμε τη δική μας καλή ψυχολογική κατάσταση. Ζητάμε τη βοήθεια του κοντινού μας περιβάλλοντος και εφόσον χρειάζεται, απευθυνόμαστε σε έναν παιδοψυχολόγο.

Ελένη Α. Αλεξανδρίδου

Φιλόλογος

Πτυχιούχος Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας  Ιωαννίνων

Ειδίκευση στον Τομέα της Παιδαγωγικής Επιστήμης

Κάτοχος Πιστοποίησης Επάρκειας Γνώσης της Γραφής Braille

www.filologosonline.gr

 e-mail: filologosonline.gr@gmail.com