Ο ρόλος του γονέα στη διάγνωση της δυσλεξίας - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου

          Η συμμετοχή του γονέα στη διαδικασία πρώιμης διάγνωσης της δυσλεξίας είναι καθοριστική γιατί  μπορεί να διαμορφώσει θέσεις για τις δεξιότητες του παιδιού που περιγράφονται ως διαφορετικές από εκείνες  των ερευνητών. Αυτό  σημαίνει πως οι γονείς, λόγω του ρόλου τους, είναι οι πρώτοι που πρέπει να επαγρυπνούν για τις πρώιμες ενδείξεις δυσλεξίας του παιδιού.  Οι ίδιοι συχνά διαπιστώνουν ότι το παιδί τους έχει μια «διαφορετική» συμπεριφορά στην καθημερινή του κουλτούρα που συνδέεται με συγκεκριμένες δραστηριότητες οι οποίες για τα άλλα παιδιά εκλαμβάνονται απλά ως πράξεις ρουτίνας. Τέτοιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κατά τη διαδικασία του ντυσίματος (όπως η μη εύκολη διάκριση των ποδιών του ή των υποδημάτων του σε αριστερό ή δεξιό, κ.λπ.), κατά τη χρήση ή
το συντονισμό των λεπτών κινήσεων (όπως ελλείμματα στην ευχερή χρήση του φερμουάρ ή στο γρήγορο δέσιμο των κορδονιών στα υποδήματα, κ.λπ.), κατά την ανάπτυξη του λόγου που μπορεί να είναι περιορισμένου λεξιλογικού εύρους, κ.λπ.  Με άλλα λόγια, η απόκτηση παρόμοιων δεξιοτήτων από τα συνομήλικα παιδιά ή ακόμη και από μικρότερα αδέλφια δεν είναι παρά μια διαδικασία ρουτίνας, εύκολη και ταυτόχρονα αυτοματοποιημένη. Το παιδί που εντάσσεται στην ομάδα υψηλού κινδύνου και επομένως κινδυνεύει περισσότερο από άλλα συνομήλικα να εκδηλώσει αργότερα δυσλεξία μπορεί ακόμη να συμπεριφέρεται επιθετικά ή να βρίσκεται σε διαρκή αντιπαλότητα με τα (μικρότερα) αδέλφια του γιατί προσωπικά διαπιστώνει ότι αυτά έχουν το προβάδισμα σε απλά και συνήθη πράγματα της καθημερινής κουλτούρας.

                Αξίζει να σημειωθεί πως ένα παιδί με δυσλεξία δεν είναι απλώς ένα παιδί που εκδηλώνει ελλείμματα στο μαθησιακό του περιβάλλον, αλλά ένα παιδί που με την έγκυρη και πρώιμη διάγνωση και αντιμετώπιση του προβλήματός του, θα οδηγηθεί στην ομαλή ένταξή του τόσο στον κοινωνικό όσο και στον μαθησιακό -  εκπαιδευτικό χώρο.